Vroeger had ik een hekel aan het woord allochtoon. Ik, in Amsterdam geboren, getinte Nederlandse, met ouders die geboren zijn in Suriname, met voorouders die geboren zijn in India, zie er blijkbaar niet uit als een Nederlandse.
Bijna iedere dag vroeg er altijd wel iemand wat mijn afkomst is. Mijn antwoord: “Ik ben een Nederlandse van Hindoestaanse afkomst.” Persoon: “Oh dus dan kom je oorspronkelijk uit India?” Want nee, jij bent geen “normale Nederlandse.” Wat irriteerde ik me aan dit soort gesprekken.
Dat ik geen “normale Nederlandse” ben, werd mij heel erg duidelijk toen ik een keer van school naar huis toe fietste. Mijn band was zacht en ik wilde bij het station, bij de fietsenstalling even stoppen om een fietspomp te lenen. Voor mij was een ander “blank” meisje ook haar band aan het oppompen. Nadat zij klaar was, vroeg ik beleefd aan de beheerder van de fietsenstalling of ik ook de fietspomp mocht lenen. Maar hij zei glashard nee. Waarna er een discussie volgde waarom mijn voorgangster wel gebruik mocht maken van de fietspomp en ik niet. Ik was verdrietig, voelde me benadeeld, voelde me anders. En helaas heb ik nog veel meer van dit soort ervaringen gehad.
Door de jaren heen, ontwikkelde ik een allergie voor het woord allochtoon. Door al mijn negatieve ervaringen met het woord allochtoon werd het een vies woord. Een woord waartegen ik mij wilde afzetten. Een woord dat voor mij synoniem stond aan het niet accepteren van andere uiterlijke kenmerken.
Doordat ik mij zo bewust werd van het anders zijn, en niet anders wilde zijn, verloochende ik mezelf. Ik accepteerde mezelf niet. Was teveel bezig met het vechten tegen wie ik ben, omdat ik zo nodig een “echte Nederlandse” wilde zijn. Vechten tegen de Hindoestaanse gewoontes, vechten tegen hoe ik eruit zie, vechten tegen Hindoestaanse normen en waarden. Alleen maar mijn best doen om te passen in het plaatje, in het studentenleven, in het zakelijk leven. Wat natuurlijk ging botsen, vanwege mijn strenge opvoeding. En wat ik toen niet doorhad, was dat ik mezelf beetje bij beetje verloor.
En dan op een dag, kijk je naar jezelf in de spiegel en dan denk je wie: “ben ik nou, wat wil ik nou, waarom ben ik in mijn hele leven alleen maar aan het vechten geweest? Alleen maar om te bewijzen dat ik goed genoeg ben?” Nee, dat was de ommekeer. En beetje bij beetje begon ik mezelf te accepteren.
En dan kom je in aanraking met Voorbeeld-Allochtoon, lees je de columns, lees je waar de mensen vandaan komen. Lees je dat ze zichzelf allemaal omarmen. Cultuur, afkomst, gewoontes, hoe ze zich bewegen in de maatschappij. En allochtoon krijgt een andere betekenis. Een positieve betekenis.
Het anders zijn is een cadeau. Het mooie cadeau dat andere inzichten biedt, het mooie cadeau dat kan verbinden, het mooie cadeau dat Nederland een kleurrijk land maakt.
