Mijn collega Debby en ik wisselen regelmatig onze gedachtes met elkaar uit. Onlangs hadden wij tijdens een van onze conversaties een gigantisch ooooow-zit-dat-zo-moment. Zij vertelde mij over een Turkse loodgieter bij haar thuis, die twee keer het aangeboden drinken afsloeg. Bij de derde keer gaf Debby aan dat hij waarschijnlijk aan het vasten is en daarom niks wilde drinken. De loodgieter bevestigde dit en ging verder met zijn werk.
“Was de Ramadan ook in je opgekomen, als je mij niet als collega had?” vroeg ik haar. “Dan was het wel in mij opgekomen, maar dan had ik het niet ter sprake gebracht,” beantwoordde ze mijn vraag.
“Waarom niet?” reageerde ik verbaasd. “Nou.. doordat jij heel open bent over de Ramadan wist ik dat ik het wel bespreekbaar kon maken, terwijl ik voorheen ervan uitging dat men hier niet zo open over was,” legde Debby mij uit. “Dat dacht ik ook altijd,” voegde onze stagiair die ons gesprek meekreeg, eraan toe.
Debby maakte mij met deze uitspraak nog nieuwsgieriger dan ik al was. Waarom gaat men er vanuit dat de Ramadan een taboeonderwerp is? Hetgeen waar niet alleen ik, maar 1,57 miljard moslims wereldwijd trots op zijn en maanden van te voren met enthousiasme naar uitkijken. Waarom denkt men dat dit onderwerp, waar wij trots op zijn, niet bespreekbaar is?
Door wat Debby vervolgens aangaf beseften wij ons beiden dat wij de Ramadan vanuit totaal verschillende referentiekaders bekijken. Zij lichtte namelijk toe dat er bij het christendom ook wordt gevast. Vroeger was er bij het christendom enorm veel dwang, men moest vasten. Het was een verplichting en geen keuze.
Wow, dat is wel heavy ja! Dit verklaart wellicht ook waarom collega’s mij jaarlijks tijdens de Ramadan sterkte toewensen. Ik kreeg dan elke keer weer een kortsluiting in mijn hoofd. Sterkte? Ik ben toch niet ziek? Ik gaf aan dat sterkte niet het juiste woord is en dat “succes” of “veel plezier” meer van toepassing is.
Het was alsof Debby en ik samen een kluis hadden gekraakt, wat door niemand eerder was gelukt. De kluis was niet alleen gekraakt via dit gesprek, maar onderdelen van de code waren ook de uitspraken uit voorgaande gesprekken. De code was dus niet alleen het communiceren, maar ook het daadwerkelijk open staan voor elkaar. Enerzijds maakt het mij verdrietig dat enorm veel mensen denken dat ik jaarlijks gedwongen tijdens de Ramadan vast. Terwijl dit mijn eigen keus is en het voor geen goud zou willen missen. Anderzijds begrijp ik nu beter waar bepaalde reacties en gedachtes vandaan komen.
Debby, dankjewel voor het kraken van de kluis en hopelijk gaan we samen nog vele kluizen kraken!!
Volg ons:
