Familiebezoek. Ik ben er eerlijk gezegd geen grote fan van. De voornaamste reden is het moment van het vragenvuur dat telkens terugkomt. Onlangs was het weer eens raak.
De Marokkaanse thee was netjes ingeschonken en verdeeld over de gasten. De salontafel was verder ingenomen door allerlei zoetigheden. Ik nam plaats op een stoel die mooi overzicht gaf over de hele situatie.
Terwijl ik wat thee nipte, zag ik ineens vier ogen naar me loeren. Twee ogen waren van een bekend familielid. De andere twee waren afkomstig van een vrouw die ook daadwerkelijk werd voorgesteld aan mij als de vrouw van…
Ik glimlachte wat flauwtjes naar de twee vrouwen en hoopte dat de ogen weer snel ergens anders op zouden focussen. ‘Ja bijna afgestudeerd he. Goed bezig hoor. En dan trouwen.’ Het was dus weer begonnen.
Ik keek de vrouwen weer aan en glimlachte. Ik schraapte mijn keel en zei: ‘Nou, ik wil nog wel doorstuderen hoor,’ terwijl ik een koekje zocht om in mijn mond te proppen, zodat ik niet snel kon antwoorden. Misschien raakte het geduld dan wel op en was ik niet meer het gespreksonderwerp. De vrouw zonder naam keek me bemoedigend aan en zei: ‘Ja hoor, gewoon doorstuderen. Trouwen komt later wel.’ Dankjewel dacht ik terwijl ik haar een oprechte glimlach gaf. Het andere familielid haakte erop in en zei: ‘Ja klopt, zeker doorstuderen! Maar je komt vast wel iemand tegen die ook goed heeft gestudeerd. Dan kan je gewoon doorstuderen. Dat begrijpt hij dan wel.’
Ik nam een flinke slok van mijn thee. Als ik maar schaapachtig blijf lachen houdt het wel op. Gelukkig werd het gesprek verbroken door de huistelefoon. Saved by the bell.
Dat begrijpt hij wel. Alsof het wat uitmaakt wat hij begrijpt, zolang ik het maar begrijp, bedacht ik nog als tegenargument. Ik keek naar buiten en voelde me een beetje opgelaten. Het onderwerp trouwen kwam echt te vaak terug. Alsof trouwen je naar een betere dimensie brengt. En alsof elke vrouw non-stop droomt over het huwelijk en verder geen ambities heeft.
Trouwen, ik krijg er eerlijk gezegd de kriebels van. Wanneer ben je klaar voor zoiets? Ja, als je de ware hebt gevonden. Dat snap ik. Maar trouwen mensen bijvoorbeeld nog in gemeenschap van goederen? En wat doe je als je schoonfamilie vreselijk is? Of als je partner onwijs hard snurkt. Allemaal vragen zonder antwoorden.
Na mijn korte innerlijke discussie stond ik op om rond te gaan met de Marokkaanse koekjes. Dan bleef iedereen wel even zoet.
Volg ons: