Het is één van de meest frustrerende dingen die tegen me gezegd kunnen worden vind ik: “wees gewoon”, of “dat is niet hoe het normaal hoort” en dat soort uitspraken die erop wijzen dat je “normaal” en “gewoon” moet zijn, want dat is nou eenmaal de norm.
Het is bijvoorbeeld dat men vindt dat je je in ‘gewone’ omstandigheden ‘normaal’ moet kleden. Dat houdt in dat je een spijkerbroek aan moet hebben en casual of casual netjes gekleed moet zijn. Want dat is normaal, dat is gewoon, dat is wat iedereen doet. Als je dat niet doet, dan komen de vragen en opmerkingen en de goedbedoelde adviezen dat je gewoon moet doen. Anders ben je raar.
Ik loop het liefst in pak. Tweedelig, driedelig, gekke kleurrijke sokken, mijn das strak gestrikt en mijn overhemd netjes gestreken. Of ik nou een zakelijke afspraak heb, met een vriend wat ga drinken of dat ik op stap ga, ik loop het liefst in pak. Maar dat is niet de norm. Zowel door bekenden, als wildvreemden word ik dan aangesproken, want ja, ik ben niet ‘gewoon’ gekleed volgens de norm.
Als ik een doel stel dat ik bijvoorbeeld in 24 uur een boek wil schrijven, of dat ik in plaats van 6 maanden in 3 maanden wil afvallen of iets anders doe wat ik veel sneller voor elkaar gedaan wil hebben, dan zeggen mensen ook vaak “doe gewoon”. Ik moet dan langzamer doen, want, de instructeur zei dat je 6 maanden nodig hebt. En anderen doen er jaren over om een boek te schrijven. En als anderen dat doen, en zeggen, dan is dat gewoon, dat is dan de norm. En men vindt dan dat je je daaraan moet houden. En omdat ze dat vinden, gaan ze je willen remmen. Zelfs je dierbaren.
Of als ik zeven dagen aan het werk wil zijn, dat ik ’s nachts wakker wil blijven om door te werken, dat kan allemaal niet, want dat is niet gewoon. Iedereen gaat op tijd naar bed, mensen werken 4 of 5 dagen en al helemaal geen 12 uur op een dag, laat staan 15. En dus mag ik dat ook niet doen. Of dat als ik iets doe dat ik dan het hoogst haalbare resultaat van mezelf verwacht, terwijl anderen zeggen “doe gewoon, je mag best minder van jezelf eisen. Wie eist nou zoveel van zichzelf?” En omdat anderen niet veel van zichzelf eisen, mag jij dat ook niet doen want anders ben je niet ‘gewoon’ en val je buiten de norm.
“Wees een gewone Nederlander’’.
Nou, nee. Ik wil geen gewone Nederlander zijn. Ik wil een ongewone allochtoon zijn. Lekker mezelf. De norm doorbreken, dingen anders doen dan anderen en ik hoop dat dat ooit de norm gaat worden. Dat dat gezien wordt als ‘gewoon’. Want gewoon is hetgeen wat we als groep, maar ook als individu, accepteren als gewoon. En ik ben klaar met het “gewone” van de massa. De eis van andere mensen om gewoon te zijn is een mega grote rem die je blokkeert om jezelf te zijn.
Ik ben liever ‘ongewoon’ mezelf dan ‘gewoon’ de massa.