We kennen elkaar van jongs af aan. Ik was tien toen ik jou ontmoette, jij al wat ouder, maar net als ik nog een kind. Samen groeiden we op, beiden ambitieus en met grootse plannen voor de toekomst. Jij zou de wereld gaan veroveren, of op z’n minst de lage landen.
Je was uit niets ontstaan en zou tot grote hoogtes groeien. Je zou vernieuwen, een grote aantrekkingskracht hebben op velen. Aanvankelijk ontwikkelden wij ons met gelijke tred. Ik zag het in jou zitten en zag mijzelf als ambassadeur van jou ten strijde trekken. Als iemand iets naars over jou zei, nam ik het altijd voor jou op.
Zij die om jou lachten kenden jou niet. Vaak hadden ze je niet eens ontmoet, maar baseerden ze zich op ongefundeerde roddels, die helaas over jou de ronde deden. Later zouden velen jouw voorbeeld volgen en jouw stijl kopiëren. Maar langzaam…langzaam begon er iets aan mij te knagen. Ik wist aanvankelijk niet zo goed wat en dacht dat het aan mij lag, dat het wel over zou gaan. Maar het tegengestelde gebeurde.
Langzaam maar zeker groeiden we uit elkaar. Jij week schoksgewijs uit naar rechts en ik naar links, jij keerde naar binnen en ik keek naar buiten, jij zocht het in het materiële en ik zocht meer diepgang, jij koos voor grijs en ik voor kleur. Ik neem het je niet kwalijk. Ik heb gezien dat je je best hebt gedaan, maar dat de tijdsgeest, de mensen en wie weet welke andere krachten jou een andere richting op stuwen.
Misschien vind jij het ook wel prima zo. Voor mij in de plaats zijn anderen gekomen, vele anderen, die wellicht ook beter bij jou passen dan ik. Je hebt mij veel mooie herinneringen gegeven, daar ben ik je dankbaar voor. Begrijp me ook niet verkeerd. Ik zie heus wel dat jij jouw vizier naar buiten probeert te richten, je tolerant poogt op te stellen, en hier en daar zelfs vernieuwend bent, maar je lijkt de strijd te verliezen.
De rolluiken en potsierlijke hekwerken nemen haar intrede in jouw wijken en de PVV is een redelijk alternatief voor velen die onderdak bij jou vinden. Maar weest gerust, voorlopig zijn wij vanwege een hypothecaire last onlosmakelijk aan elkaar verbonden en wellicht, wellicht zal met de tijd onze relatie weer herstellen, maar dan zal er wel iets moeten veranderen. Ik hoop alleen niet dat ik dat ben, lief Almere. De tijd zal het leren. In de tussentijd vertoef ik bij mijn nieuwe liefde, Amsterdam.
