Met Pasen hebben we weer kunnen kijken naar The Passion. Een prachtig moment om nader tot elkaar te komen; getuige het aantal bevolkingsgroepen dat samenkwam. Sommigen om het kruis te dragen, anderen om het evenement bij te wonen en het verhaal aan te horen. Eigenlijk zouden we meer ruchtbaarheid moeten geven aan religieuze en culturele feestdagen om op positieve wijze kennis te maken met elkaar. Met andere culturen. Natuurlijk zijn er genoeg mensen die vanuit hun eigen interesse zich openstellen voor andere culturen, maar voor een land waarin er zoveel bevolkingsgroepen naast elkaar leven, vind ik dat niet genoeg.
De beste manier om te leren van andere culturen is door zaken te doen. Nu wil ik niet meteen zeggen dat je een onderneming moet opzetten om in aanraking te komen met andere culturen, maar het is wel een efficiënte manier om een cultuur van een andere kant te leren kennen. Hoe vaak hoor je niet op de werkvloer de ene stereotypische opmerking na de andere. Dit komt vaak voor in omgevingen waarbij men met elkaar samenwerkt, zonder elkaar echt te kennen. Hoe langer je samenwerkt, hoe beter je elkaar leert kennen. Tot die ene uitspraak valt: “joh, jij bent helemaal geen luie Surinamer.” Stigmatisering is en zal er waarschijnlijk altijd zijn, maar het is aan ons om te leren daarmee om te gaan.
Afgelopen zondag keek ik naar een aflevering van BusinessChanel.nl waarin de ambassadeur van Marokko werd geïnterviewd. Je voelt hem al aankomen… Inderdaad, Geert Wilders kwam ter sprake. De ambassadeur kwam met suggesties om de kloof te dichten en het verhaal van de andere kant te schetsen. Ofwel, door bekend te raken met elkaars cultuur leer je elkaar kennen en neem je angst en haat weg. (Bekijk de uitzending hier)
In vorige afleveringen zijn er ook ambassadeurs van andere landen geïnterviewd, waardoor je toch met een andere beleving naar een bevolking kijkt. Daarnaast merk ik ook dat wanneer het om geld gaat, we ineens wel kansen en mogelijkheden zien. Iran is een rijk land, dus dan zijn we – als vrijgevochten westers land dat zich hard maakt voor mensenrechten – geïnteresseerd. Dan heeft men het niet meer over humanitaire omstandigheden of onderdrukking door het dictatoriale regime. Sinds de opmars van China hoor je bar weinig over de schending van mensenrechten.
Nu gebeuren er wel overal op de wereld zaken die in strijd zijn met de mensenrechten en die worden vaak bewust genegeerd. Het punt is; in de zakenwereld klinkt geld het hardst. Er is weinig tijd om onderscheid te maken op basis van ras, geloof of seksuele voorkeur. Zakenlieden zullen zoals elk ander mens vooroordelen hebben, maar ze laten die niet de boventoon voeren. Dat zouden meer mensen moeten doen. Dan hoeven we niet voorbij te gaan aan stereotyperingen, maar leren we die een plaats te geven in het totaalplaatje. Naast de stereotyperingen zijn er ook andere punten die deel uitmaken van het totaalplaatje. Je kan ook de voordelen benoemen. Naar mijn mening gebeurt dit door kennis te vergaren van de andere cultuur, om zo de culturele kloof te dichten of op z’n minst te verkleinen.
Dus mensen… Vooral zaken doen met elkaar en elkaar vanuit zakelijk oogpunt benaderen. Dat is de 1e stap als brug over de culturele kloof!
