Hoe smaakt groen? Het antwoord op deze vraag is het antwoord op het racisme en discriminatie probleem in Nederland en de hele wereld.
Verwikkeld in de discussie van racisme, discriminatie, hokjes denken en cliché uitspraken als “iedereen is hetzelfde” en “we zijn allemaal Nederlander”, was ik afgelopen zaterdag boodschapjes aan het doen op de markt en kreeg ik bij het kraampje groente en fruit een ingeving hoe ik nou eens duidelijk kan maken dat we niet allemaal hetzelfde zijn en dat we niet allemaal Nederlander zijn en dat dat oké is.
Ik keek naar de komkommer, naar de groene paprika, naar de groene appel, sla, peer en wat specerijen. Allemaal groen. Toen dacht ik bij mezelf; “hoe zou je de smaak van groen kunnen definiëren?” Als de komkommer? Of de paprika? Of de appel? Specerijen? Ze zijn allemaal groen, maar ze verschillen enorm van smaak. Je kan wel van komkommer houden, maar niet van groene appel. Dus heeft groen geen smaak, maar je zou ook kunnen zeggen dat groen verschillende smaken heeft. Namelijk de smaak van komkommer, de smaak van appel etc. Dan zou je moeten accepteren dat groen verschillend is en dus niet hetzelfde.
Goed, dit was over de buitenkant. Waaruit we kunnen vaststellen dat als iets dezelfde kleur heeft of hetzelfde eruit ziet, niet hetzelfde smaakt. Nu over de binnenkant.
Vorige week zag ik deze afbeelding op Facebook langs komen.
Met andere woorden wil de maker hiervan zeggen dat we hetzelfde zijn van binnen.
Dat is dus totale onzin. Wij zijn niet allemaal hetzelfde van binnen. Onmogelijk.
Neem paprika als voorbeeld. Hoe smaakt paprika? Daar kun je geen antwoord op geven totdat je weet welk soort paprika ik bedoel en in welk kleur.
Want gele paprika smaakt anders dan groene paprika en die twee smaken weer anders dan rode paprika. Sommige paprika soorten zijn pikant en sommige zoet. Logisch toch? Maar ook is het zo dat gele paprika uit Armenië anders smaakt dan gele paprika uit Nederland.
En wat wij mensen gedaan hebben met bijvoorbeeld paprika is het erkennen van de kleuren ervan en de smaken die erbij horen. Je weet niet hoe groen smaakt, maar je weet wel hoe groene paprika smaakt. We hebben dus bij groente en fruit het niet alleen in groente en fruit verdeeld en ieder weer een naam gegeven, we hebben ze zelfs in kleur en bijbehorende smaak onderverdeeld inclusief soort en land van herkomst.
Dat is maar goed ook. Want zo weten we wat we aan iets hebben. Dat niet alleen, als je op de markt staat, dan kun je zeggen: “ik wil graag groene paprika” en de verkoper weet meteen wat je wilt. Als je had gezegd “ik wil een groen” of “ik wil paprika”, dan had hij niet begrepen wat je wilde.
Het punt van mijn verhaal is dat wij niet hetzelfde zijn en dat het indelen van hokjes oké is. De clou is dat we dat moeten accepteren. Dat we de kleuren met bijbehorende smaken, net als bij groente en fruit, moeten omarmen.
Het verschil tussen het indelen van mensen en van groente en fruit dat er is ontstaan, is dat wij bij groente en fruit niemand de macht hebben gegeven die ons ervan heeft overtuigd dat iets niet lekker is. Bij ons, mensen, is dat wel het geval.
Net als bij groente en fruit moeten we de kleuren gaan erkennen, de smaken erbij en welke functie een soort groente of fruit heeft. Want alleen zo weten we het talent van dat stukje groente of fruit goed te benutten. Als we diezelfde acceptatie, erkenning en omarming als mensen onder elkaar zouden toepassen, zonder negatieve ladingen eraan te koppelen, dan zou Nederland pas een geslaagd multicultureel land kunnen heten. Pas dan, wanneer we niet geforceerd en gehersenspoeld worden om te zeggen dat we hetzelfde zijn en Nederlander zijn, maar dat we in ons verschillen worden omarmd, als Burgers van Nederland, kunnen we spreken van gelijkheid.
Want het gaat niet enkel om het recht om gelijk te zijn, maar ook om het hebben van de gelijke rechten om anders te zijn. Want als we elkaars verschillen niet willen zien en die niet willen omarmen, hoe gaan we ooit elkaar rechtvaardig behandelen?
