Ik was twintig toen ik te horen kreeg dat ik de auto-immuunaandoening Systemische Sclerodermie had…
Gediagnosticeerd worden met een zeldzame aandoening tijdens mijn tweede studiejaar heeft ervoor gezorgd dat ik in vergelijking met mijn medestudenten geen normale studententijd heb gehad. Ik was continu bezig met overleven naast het studeren. Mijn studie zag ik als een soort uitlaatklep en als een doel waar ik wel vat op had in onzeker tijden. In het begin stootte ik vaak op onbegrip van mijn omgeving, zowel van medestudenten als docenten.
Decaan
Ik kan mij nog goed herinneren wat mij werd geadviseerd door een studentendecaan tijdens het open spreekuur toen ik het verslag van de UWV arts bij me had. Hij keek mij aan en zei: “Eigenlijk doe je de studie voor niks, je zou toch nooit kunnen werken met jouw aandoening.” Ik voelde verontwaardiging en tranen opkomen. Gelukkig had ik ooit gehoord van een visagist dat je dan moet slikken om de tranen geen kans te geven (dat is wel een tip voor als je ogen tranen door make-up, maar het helpt ook als je echt moet huilen). “Ik doe het voor mijn zelfontwikkeling meneer,” piepte ik eruit.
De woorden bleven in mijn achterhoofd
Natuurlijk was ik boos en gefrustreerd, maar dat weerhield mij er niet van om door te gaan. Ik had geen idee wat de toekomst mij zou brengen en al moest ik mijn deeltijdstudie filosofie opgeven, terwijl ik er net aan begonnen was, met rechtsgeleerdheid zou ik doorgaan! Gelukkig kon ik al snel terecht bij een andere studentendecaan die wel gespecialiseerd was in studenten met een beperking, maar de woorden dat ik voor niks studeerde bleven altijd in mijn achterhoofd.
Mastergraad
Ik zou per se afstuderen en dat is mij uiteindelijk ook gelukt. Na jaren zwoegen, bloed, zweet en tranen (die bij mij zowel letterlijk als figuurlijk waren), ben ik afgestudeerd. Om preciezer te zijn; na maandelijkse chemokuren, een hartvliesontsteking, opnames in het buitenland en zelfs een beenmergtransplantatie, heb ik in 2013 mijn mastergraad behaald in Rechtsfilosofie.
Mooiste dag van mijn leven
De dag van mijn diploma uitreiking was de mooiste dag van mijn leven! Het was voor mij hetzelfde als het behalen van de finishlijn van een onmogelijke marathon. Het onmogelijke, in mijn geval afstuderen, had ik kunnen bewerkstelligen.
Ondanks de woorden van mijn studentendecaan destijds, heb ik bereikt wat ik wilde bereiken. Mijn studie afronden en dat puur voor mijn zelfontwikkeling, want ik was nog niet zeker van wat de toekomst mij zou brengen. Mijn voornaamste levensdoel, naast het overleven van de beenmergtransplantatie, was mijn diploma behalen. En dat heb ik van mijn lijstje kunnen afstrepen!
Op de hoogte blijven van meer columns en opinies? Like ons dan op facebook en volg ons op twitter.
