Ik word vandaag, op de dag van het Suikerfeest, wakker met het liedje ‘Bugün bayram’ van Barış Manço en de heerlijke geur van het gebak uit de oven. De zon straalt naar binnen door mijn raam. Op mijn tafel liggen mijn nieuwe kleren, schoenen en sokken die ik met nauwkeurigheid heb uitgekozen. 

Ik zie dat mijn zus al lang wakker is. Mama roept nog eens naar deze treuzelaar en ik haast me naar beneden. Het is nog heel vroeg, maar het huis ziet er piekfijn uit met snoepjes en cadeautjes in de woonkamer. In de keuken staat mama klaar met een vrolijke glimlach en toch ook lichte spanning. De ontbijttafel wordt gevuld met al hetgeen dat zij gemaakt heeft.

De thee is warm, onze harten warmer. We maken ons allemaal klaar, mama vlecht mijn haren en we wachten op onze mannen die naar de moskee vertrokken zijn. Even later komen papa en mijn broertje binnen met vers brood. Mijn vader, net iets netter gekleed dan normaal, kijkt met glinsterende ogen naar ons allemaal. We staan op een rij om elkaar te begroeten. De kleintjes kussen de handen van de ouderen, de ouderen de wangen van de kleintjes. Ons wekelijkse zakgeld wordt vandaag met ‘halal’ interest overhandigd.

Na het feestelijke ontbijt pakt papa de telefoon en spreken we om de beurt met familie die ver weg woont. De grenzen verdwijnen, de liefde vergroot. Daarna volgen alle andere vrienden en familie. We delen mooie gedachten, lekker eten en veel thee. Er is geen verdriet. Al het gemis wordt gevuld met de aanwezigheid van anderen.

Morgen zal deze dag herhaald worden, maar net iets anders dan 15 jaar terug toen ik 10 was. Nu we ouder worden, hebben we andere zorgen, andere verwachtingen. De mooiste herinneringen zijn aan vroeger, maar er is nog tijd genoeg om nieuwe herinneringen te verzamelen. We vergeten niet wat ons verleden is en wachten met hoop op de toekomst.

Een gezegende Eid-al-Fitr, een fijn Suikerfeest.

‘Bugün Bayram erken kalkın çocuklar, giyiyelim en güzel giysileri, elimizde taze kir cicekleri, üzmeyelim bugün annemizi…’ 

‘Vandaag is het feest, sta vroeg op o kindjes, laten we de mooiste kleren dragen, met verse bloemen in onze handen, laten we onze mama’s vandaag niet verdrietig maken’ 


Volg ons:


Yellah, deel a mattie
Emel Demir
3e generatie van een Turks mijnwerkersgezin in Belgisch Limburg, arts in spé studerend in Nederlands Limburg. Mengelmoes van culturen en ideeën maar niet minder waard. Gelooft in de verrijking van verschillen, in de dingen die ons juist één maken. Moslima, vrouw en van híer en nu.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in