Onlangs ben ik afgereisd naar Ghana. Het was een ware openbaring. Het heeft mijn ogen voor de rest van mijn leven geopend. Het heeft ook mijn kijk op armoede in de wereld, inkomensongelijkheid en het consumentengedrag totaal veranderd.
Voortaan zal ik minder aandacht en geld besteden aan grote sterren, merken en spullen en meer aan de kleine man en vrouw denken. De kleine man en vrouw die niet op de cover van magazines staan, geen awards winnen of door de geschiedenis onthouden worden. Geld is macht en die macht geef ik niet meer aan mensen en organisaties die alleen maar rijker en machtiger worden.
Ik heb respect voor de jonge bewaker die de familie, villa en het eigendom van een rijke Ghanees bewaakt voor maar 200 Cedis (€40) per maand. Of voor de bewaker in het hotel waar ik sliep die me vertelde dat sommige rijke Ghanezen in het bijzijn van hun werknemers kunnen eten zonder hen wat aan te bieden, terwijl ze de hele dag niets hebben gegeten. Voor de hotelmedewerkers die veel overuren maken, maar daar nooit voor betaald krijgen en hun gezinnen soms dagenlang niet zien. Voor de straatverkopers die iedere dag hun leven op de weg riskeren. De gehandicapten die bedelen bij de Ghanese middenklasse, die in spitsuren in de file staat. Ik heb respect voor de kleine ondernemers die onder moeilijke omstandigheden mooie producten maken.
Mijn geld en aandacht zal voortaan meer naar mensen als Makati gaan, die tours geeft in kasteel Elmina en zo het verleden in leven houdt, die ondanks zijn nobele werk een mager salaris verdient. Ik kniel voor de mensen die eeuwenlang werden misbruikt en in de ergste gevallen vermoord door Nederlandse, Portugese en Engelse slavendrijvers. Zij zijn de ware bouwers en helden van de moderne wereld die wij bewonen. Aan hen en allen die hen vandaag de dag respecteren, toon ik diepe respect.
Ik geef liever mijn geld uit aan de magere opa die bedelde om geld en daarom over zijn gezondheid loog. Of aan de kinderen die op een gevaarlijk plein op blote voeten voetbal spelen, omdat ze zich geen schoenen kunnen veroorloven.
We hebben het vaak over ongelijkheid in de wereld en vragen ons af hoe het komt. Ik denk dat het komt doordat wij, als wereldgemeenschap, onze aandacht en geld uitgeven aan Kim Kardashian, Messi, Gucci, Mercedes, Dove of Nicki Minaj. We maken de rijken rijker, beroemder en machtiger met onze koopkracht. Voortaan denk ik meer aan de kleine man en vrouw, want zij hebben ook recht op een waardig leven. Voor hen betekent 20 Cedis (€4) enorm veel en bepaalt dat of ze vandaag eten of niet. Ik ga me er daarom aan toewijden om hun dromen te helpen realiseren. Zonder de kleine man en vrouw zijn de grote sterren, merken en spullen betekenisloos. Want het zijn zij die onze wereld dragen met het miraculeuze werk dat zij achter de schermen doen.
Bedankt Ghana voor deze wijze lessen.
Volg ons:
