Elke dag denk ik aan je. Niet op dezelfde manier, maar ik denk wel elke dag aan je. Ik word ouder en jij vervaagt. Het leven gaat door in een sneltrein. Jij wordt vager. Ik moet steeds harder mijn best doen om je naar voren te halen. Vechtend en strijdend heb je het leven verlaten. Je komt op de wereld om te vechten voor je naasten, voor jezelf en met name voor je gezin.

Het eerste gevecht is om te kunnen leren en schrijven. Het mag niet van mijn opa. Hoe zij op dat moment denken is niet te beschrijven. Het moment dat je eindelijk naar school mag, word je op een hoger niveau geplaatst. Op dat moment begint je tweede gevecht. Het huishouden combineren met school. Je wint het gevecht door hard te werken en door te zetten.

Je trouwt en wacht totdat je naar Nederland komt. Een ander gevecht ontstaat, je wordt zwanger. Ik zit in je buik, een meisje die de wereld toen alleen vanuit jou kende. Ik ben een obstakel om niet naar Nederland te komen. Eindelijk mag je naar Nederland komen en ik mag bijna de wereld met mijn ogen bekijken. In Nederland beland je opnieuw in een strijd voor jezelf en het gezin tegen de rest. Het beschermen van het gezin en het beschermen van jouw familie, dit doe je alsof je ervoor geboren bent.  

Uiteindelijk krijg je met de meest pijnlijke strijd te maken. Vechten tegen een dodelijke ziekte, tegen jezelf, tegen je eigen lichaam. Helaas verlies je dit gevecht en je verlaat ons in dit leven. Je laat mij achter, met de strijd die ik tot de dag van vandaag ook voer. Ik strijd voor mijn eigen identiteit, strijd voor mijn gezin, strijd voor het feit dat ik wil doen wat ik wil. Je bent mij inspiratie en voorbeeld.

In vergelijking tot wat jij hebt meegemaakt, is wat ik mee maak niks. Het was alleen zoveel makkelijker geweest als je er wel was. Dan hadden wij samen gestreden en laten zien dat door hard te werken en te vechten voor jezelf, niemand je iets wijs kan maken. Ik denk elke dag aan je, maar elke dag op een andere manier. Ik zet de strijd voort met het doel om blij en gelukkig te zijn in wat ik doe.

De Ramadan periode is begonnen, een bijzondere maand waar wij een maand lang gaan vasten, bezinnen, stil staan bij het leven en geld geven aan de arme mensen. Ik kies ervoor om stil te staan bij mijn verleden. Het verleden van mijn moeder die voor mij de beste vrouw is in mijn leven. Het leven is veel te kort om haat te verspreiden, te oordelen en teveel wijzen naar elkaar. Laten we beginnen om elkaar te vergeven en te steunen.

Sta stil bij de mensen die het moeilijk hebben, want ik ben heel dankbaar voor de moeder die ik heb. Zij heeft mij geleerd met haar daden dat het belangrijk is om te vechten in je leven voor jezelf, maar ook om te vechten voor je naasten. Hoe oud ben je? Heb je al stil gestaan hoeveel je om je familie en vrienden geeft? Als we met zijn allen daarop concentreren zullen we met veel liefde deze mooie maand doorgaan!

Yellah, deel a mattie
Sahar Ahmed
Masterstudent, docent economie, studiecoach & moslima met veel doorzettingskracht. Haar specialisaties en interesses liggen bij onderwijs, organisatie, motiveren, talentmanagement en ontwikkeling. In haar vrije tijd is zij op de tennisbaan te vinden. De Pakistaanse cultuur en de islam zijn haar identiteit.

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in