Er wordt vaak gesproken over hoe wij ons willen presenteren op de arbeidsmarkt en hoe gemotiveerd wij zijn om de beste te worden. Maar hoeveel van ons bereikt dit? En wat zijn de redenen?
De markt biedt veel draagvlak in het geval van ervaren personen. Echter biedt het geen draagvlak voor young professionals. Tussen die young professionals zitten soms talenten, die uit kunnen groeien tot de beste van de markt. Alleen wie geeft ze de kans?
Geen diploma
Dit wil niet zeggen dat werkgevers geen kans bieden aan talenten. Integendeel er is momenteel een toename van werkgevers die jonge afgestudeerden de kans willen bieden. Alleen zijn er een aantal hindernissen. Ten eerste neigen werkgevers vaak te vragen naar jouw cijferlijst. Dit is toch best onnodig, want als een persoon al solliciteert bij een groot bedrijf, dan begrijpt hij/zij dat het bedrijf veel van hen verwacht. Daar komt bij dat een persoon die solliciteert bij een groot bedrijf al gemotiveerd genoeg is, zou ik denken. Bill Gates en Steve Jobs hadden beide geen diploma’s en kijk hoe ver ze zijn gekomen. Beide briljante mensen, die weliswaar geen diploma hadden en ook geen ervaring, maar toch de wereld als het ware veroverde met hun creativiteit en inventiviteit.
Naam
Ten tweede onze naam, cliché maar toch een hoofdoorzaak. Het is zo erg dat mensen een andere naam opgeven tijdens hun sollicitatie. Dan kun je zeggen oh wat vreemd en waarom zou je liegen over je eigen naam, maar het is dus een echt probleem. Als een persoon al liegt over zijn eigen naam, realiseer je dan wel hoe ver het is gekomen en hoe erg dit is? Vooral in deze dagen.
Waarom wijst men iemand af op basis van een naam, terwijl je misschien wel de meeste ambitie hebt van alle sollicitanten? Daar komt bij dat je niet voor niets drie tot vier jaar hebt gesolliciteerd. Het zijn vragen waar niemand een (duidelijk en logisch) antwoord op heeft.
Dan solliciteer je en krijg je het standaard antwoord “wij hebben een andere kandidaat gekozen, omdat hij over betere kwalificaties beschikt,” maar wat er eigenlijk wordt gezegd is: “ja, ik weet het niet, wil je gewoon niet hebben.”
Allochtonen tegenover elkaar
En tot slot komen wij tot de laatste hindernis. Deze hindernis is best bijzonder, want hier praat men niet vaak over en het zit best wel diep. Ik heb het over hoe allochtonen tegenover elkaar zijn. Vooral in bedrijven en op school is dit een groot probleem. Een goed voorbeeld hiervan is: een Turk die alleen Turken aanneemt en een Chinees die alleen Chinezen aanneemt. Is dat een kwestie van taal of een kwestie van uitbuiten?
Hoe kijken de allochtonen naar elkaar in een bedrijf? Uit mijn ervaring kan ik zeggen dat het ligt aan het opleidingsniveau. Hoe hoger de opleiding, hoe hoger de competitiviteit. Een buitenlandse recruiter neemt veel eerder een autochtoon dan een allochtoon aan. Terwijl die buitenlandse recruiter een voorbeeld allochtoon hoort te zijn. Als jij al weet dat er tussen al die sollicitanten een paar allochtonen met een brandende passie zitten, maar hen dan vervolgens gaat afwijzen, omdat zij misschien beter gekwalificeerd zijn dan jij, dan ben jij toch echt niet geschikt als recruiter.
Markante en vooral frustrerende hindernissen en kwesties. Maar dit is toch wel echt de werkelijkheid.
Een van de grootste schrijvers aller tijden, Michael P. Watson, heeft eens gezegd: “Strong people don’t put others down, they lift them up.” Ik denk dat de boodschap hiermee duidelijk is. En als de boodschap nog niet duidelijk is, probeer dan eens een keer te gaan solliciteren met de naam “Mohammed” of “Mehmet”.
