Een gevoelig onderwerp. De één heeft het over de Armeense kwestie (ontkenners) en de ander heeft het over de Armeense genocide (erkenners). Voor mij als Armeniër is het wel duidelijk, ik spreek over de Armeense genocide die door de Turkse regering is uitgevoerd en meer dan één miljoen mensen het leven heeft gekost.

Vandaag is het precies 99 jaar geleden dat de Armeense genocide plaats heeft gevonden. Het is een beladen en emotioneel een zware dag voor alle Armeniërs wereldwijd. De pijn en verdriet over onze geschiedenis is nog steeds enorm vanwege het feit dat de genocide niet erkend wordt, de pijn van onze voorouders die nog heel nauw staat met ons heden door middel van verhalen die we allemaal kennen binnen onze families en kringen.

Van de week las ik een artikel waarin stond dat de Turkse premier Erdogan zijn condoleance uitspreekt aan de Armeense nabestaanden. Aan mij, mijn generatie en aan onze ouders en voorouders dus. Dat vind ik een mooi teken van Erdogan, want ik ben een bloedlijn van een familie die tijdens de genocide op de vlucht is gegaan. Ik ben voortgekomen uit bloedlijnen die in Turkije, Syrië en Irak terecht zijn gekomen, vanuit die mix ben ik op de wereld gezet.

Wat hebben wij echter aan een condoleance als er geen erkenning komt? Als er geen excuses komt? Als wij het land dat ons is afgepakt en onze berg Ararat niet terug krijgen? Mijn eigen hart doet het meeste pijn voor Ararat, de Armeense trots die niet meer van ons mag zijn. Of is de condoleance misschien een goed begin? Ik vind erkenning een goed begin, pas daarna kan een condoleance gevolgd worden. Condoleance uitspreken voor doden die je ontkent, heeft geen waarde naar mijn mening.

Onder het artikel las ik een reactie van een lezer van niet-Armeense afkomst waarin zij haar hoop uitsprak dat de grens tussen Armenië en Turkije snel open mag gaan. Ze was in Armenië op vakantie geweest. Ook ik heb mijn hoop daarop gevestigd, zoals velen ook in Armenië die ik gesproken heb toen ik daar was vorig jaar.

In Almelo werd vandaag een monument onthuld voor de Armeense genocide. Helaas kon ik er niet bij zijn, maar ik heb het zoveel mogelijk gevolgd via de sociale media. Wat is het prachtig geworden! Het monument dat nu in Almelo staat is voor mij het symbool geworden van de hoop die dat meisje onder het artikel had uitgesproken, dezelfde hoop die ik heb voor de toekomst van Turkije en mijn land Armenië.

De hoop dat het niet meer uit de hand hoeft te lopen omdat we teveel blijven wrijven op oude wonden op niveau van burgers. Toen ik in Armenië was, vertelden veel Armeniërs mij dat ze eigenlijk wilden dat de grenzen open gingen tussen Armenië en Turkije en dat ze dan als gezonde buren met een gezonde relatie verder konden gaan. Het debat over de genocide moet zeker doorgevoerd worden maar liever op politiek niveau en in de rechtbank.

Ieder jaar blijft deze dag voor ons Armeniërs erg pijnlijk. Wij zijn opgegroeid met brute verhalen over de genocide tijd. Niet alleen op 24 april maar het hele jaar door wordt erbij stil gestaan. Het monument in Almelo is een stukje hoop die ons de pijn verder helpt dragen tot rechtvaardigheid ter sprake komt en de erkenning vanuit de Turkse regering.

Tot die tijd wil ik de hoop houden die dat onbekende meisje onder het artikel en ik hebben. De hoop dat wij Armeniërs en de Turken als goede buren kunnen leven. Vrienden kunnen worden, samen zaken kunnen doen en fatsoenlijk met elkaar om kunnen gaan. Niet alleen daar maar ook hier als Armeniërs en Turken, zoals een hele goede vriend van mij, die Turks is, en ik.

De rest laat ik liever aan de politiek en de rechtbanken over. Voor harmonie, bewaar ik mijn hoop.

Yellah, deel a mattie

2 REACTIES

    • Een goed bericht.Ik betreur het dat ik niet heb geweten dat dit prachtige monument in Almelo werd ingewijd.In Almelo heb ik mijn kindertijd doorgebracht.In 1997 leerde ik in Nijmegen verschillende Armeense vluchtelingen kennen.Ik verdiepte mij in hun cultuur en ik hoop dat ik voor hen iets heb kunnen betekenen.Een aantal van deze mensen hebben een mooi bestaan opgebouwd.Ik vind het bijzonder dat juist in Almelo waaraan ik dierbare herinneringen heb dit Armeense monument is gekomen.Ik ervaar het dan ook als een teken dat mij met de Armeense gemeenschap verbind. Zwanet Reinders

Laat een antwoord achter aan TegenGeluid Annuleer reactie

Vul alstublieft uw commentaar in!
Vul hier uw naam in