Zonet heb ik online een retourtje geboekt, een retourtje naar mijn roots, naar mijn thuis, naar mijn basis, naar mijn herkomst. De plek waar ik, gewoon ik ben. De plek waar ik voor het eerst heenga. Daar waar het is, zoals ik ben.
Daar waar iedereen spreekt in de taal waarmee ik geboren ben, daar waar ik en de mensen die op mij lijken de dominerende bevolkingsgroep zijn, waar ik niet de minderheidsgroep ben maar daar waar ik de massa ben en niet opval. Het is een retourtje ontdekkingsreis, niet om zomaar iets te ontdekken maar om mijn roots te ontdekken. Om te ontdekken waarom ik zo anders ben, waarom ik spreek in een andere zinsopbouw, waarom ik niet gelijk ben aan de mensen, bij wie ik nu ben.
Het is een spannende reis, ik durf bijna niet maar de tijd is aangebroken. Het is tijd om te weten wie ik ben, wat mij maakt tot wie ik niet ben. Ik ga ontdekken waarom ik zo graag barbecue, waarom er zoveel spanning is tegenover de Turken en waarom daar wodka beter verkoopt dan water en zonnepitten beter dan snoep.
Ik heb ook vragen. Vragen aan het land van mijn roots. Vragen als: waarom leef ik niet in mijn thuisland? Waarom hebben zoveel mensen geen eten daar? Waarom is het land zo kapot? Waarom heb je nooit naar mij gevraagd? Of even mij gebeld om te kijken hoe het met me gaat? Waarom heb je ons, het volk, niet kunnen beschermen waardoor we massaal in elk land op aarde wonen behalve in ons eigen land, waar onze roots liggen. Heb je mij in de steek gelaten of heb ik jou, mijn land, in de steek gelaten? Ik wil weten waarom ik wel Nederlands kan lezen en schrijven maar dit niet kan in mijn eigen taal. Ik wil de verhalen horen die er rondgaan en ze mij eigen maken.
Maar eigenlijk weet ik niet wat ik kan verwachten. Geen idee of mijn vragen hun antwoorden zullen vinden, of ik blijer of verdrietiger terug zal keren. Ik heb absoluut geen idee of het gaat aanvoelen als mijn land, meer dan Nederland, of ik me er beter thuis zal voelen als hier in het kikkerlandje. Misschien ben ik niet welkom of word ik ook daar als die ander gezien, die ergens anders vandaan komt met een Nederlands paspoort. Misschien ontstaan door mijn vragen meer vragen en kom ik daarmee weer terug. Misschien begrijpen ze mij daar niet. Begrijpen ze niet de manier waarop ik praat of de manier waarop ik denk, zoals ik gewend ben in Nederland. Ik heb geen idee.
Op 15 augustus 2013 stap ik op Schiphol in mijn eentje in het vliegtuig. Ik ga, samen met mijn vragen, pen en papier, mijn laptop en mijn kinderlijke enthousiasme onderweg naar het land van mijn roots. Met terugkeer naar het land dat mij heeft gevormd op het oog. Ik heb een retourtje gekocht naar mijn roots, een retourtje naar mezelf, een retourtje Amsterdam – Yerevan (Armenie).
