We gaan het zevende jaar in. 30 januari 2006, de zwaarste en meest emotionele dag van mijn leven. De dag die alles in m’n leven heeft omgegooid! Ik herinner me alles nog goed. We waren die avond in het ziekenhuis met veel familieleden aan het wachten op m’n vader die meegenomen was voor een behandeling aan zijn nieren. “Het stelt niets voor”; zeiden de doktoren. Waarom duurde het dan zo lang?
Daar kwamen ze eindelijk, na uren wachten. Mijn vader werd naar zijn bed terug gebracht in zijn kamer. Ik liep er als een gek heen, want ik ontplofte, gevolgd door m’n broer. Naarmate ik dichterbij kwam werd de pijn, die ik van binnen voelde, groter en groter. Ik kon het niet, ik kon niet blijven en vluchtte weg, iets wat ik altijd doe als ik ergens niet tegen kan. Ik barstte in snikken uit en rende weg de gang op, ik kon het niet aanzien! Ik werd gevolgd door mijn nicht Miranda tegen wie ik jammerde dat ik er niet meer tegen kon, zij kalmeerde me met de woorden: “Je vader is een sterke man die overal weer boven op komt.”
Mijn tranen kon ik niet meer bedwingen. Ik ging terug naar de kamer waar de rest van de familie inmiddels gearriveerd was, ze keken me aan en m’n broer vroeg; “waarom huil je? Er is niets aan de hand, alles komt goed”. Mijn vader zag er immers prachtig uit met die Goddelijke glimlach op zijn gezicht. We vroegen de doktoren of het nodig was, dat we die avond in het ziekenhuis bleven. “Nee hoor, er is niets aan de hand, je vader komt er weer helemaal boven op!” We namen afscheid van m’n vader, gaven kusjes, fluisterden lieve woorden in z’n oor en vertelden hem dat we hem de volgende dag weer zouden zien.
Nadat ik thuis was aangekomen, wat tv had gekeken en naar bed ging was er niks aan de hand, totdat om 03.34 uur de telefoon ging. Ik rende er heen en ik wist dat er iets aan de hand moest zijn. Het bleek mijn broer te zijn die heel verward overkwam en dingen aangaf als; “ze hebben dit met pa gedaan en dat gedaan met pa”. Toen vroeg ik; “is hij overleden?” En zijn antwoord was ja.
Mijn wereld stortte in, ik kon niets meer zeggen en gaf de telefoon aan mijn moeder. Al snel was het hele huis in ‘rep en roer’ met veel gehuil en geschreeuw.
In de vroege ochtend aangekomen bij het ziekenhuis werden we al opgewacht door de beveiliging die ons naar zijn kamer bracht. Daar lag hij, ongelofelijk maar waar. Met een super brede lach op zijn gezicht onder een groene deken. Oh mijn God, wat een verdriet. Het voelt als de dag van gisteren, wat een pijn!
Mijn vader lag daar, levenloos, wat doe je dan? Gelukkig waren we met zijn allen. We konden samen huilen, samen ons verdriet delen, samen gewoon kapot zijn zonder enige vorm van ontkenning of het verstoppen van emoties en verdriet. Alle emoties kwamen er bij iedereen uit, wat een verdriet, wat een pijn! Ik heb voor het eerst in mijn leven gehyperventileerd.
We hadden stoelen klaargezet voor de bezoekers en toen de bel ging en de eerste bezoekers aankwamen, ging ik binnen zitten. Tijdens de condoleance kreeg ik gewoon geen lucht meer, het verstikte me. Vreselijk, mijn zusje idem dito. De priester heeft zelfs speciaal voor haar gebeden. We wilden niet meer, we konden niet meer, we waren kapot en gebroken.
De mensen stroomden binnen, de telefoon bleef maar gaan, what’s appjes, smsjes van alles kwam er binnen. Een aantal van die smsjes heb ik bewaard. Ze hebben me door de moeilijke tijden geholpen en die wil ik graag met jullie delen:
Ik heb gezien aan wie ik wat had, wie mijn familie en mn vrienden zijn.. iets wat me tot de dag van vandaag heeft geleerd om een GOED mens te zijn en er te zijn voor anderen die er ook voor jou zijn! Maar goed, ik kan nog uren vertellen over de ellende die ik heb meegemaakt tijdens het overlijden van mijn vader, ik kan nog zoveel aan de wereld kwijt… de pijn blijft onbeschrijfelijk, daar is geen woord goed genoeg voor..
We gaan onze 7de jaar in, vandaag, 30 januari 2013, de zwartste dag van mijn leven.Ik heb een heel klein gedichtje geschreven, daar wil ik mn column voor nu meer afsluiten, ik weet dat ik meer zal gaan schrijven omdat de emoties weer hoog op zullen komen, dit is gewoon iets waar ik nooit mee om zal leren gaan, dat altijd intens pijn in me zal doen.
Ik wil nu afsluiten met de volgende zinnen:
Uit het oog, maar niet uit het hart…
Nooit….
Geen dag, geen seconde…
We gaan ons zevende jaar in…
Jij bent met ons…
Je zal nooit weggaan
Je bent altijd dichtbij
In onze harten
In ons ziel
In ons leven
In ons midden
Afscheid nemen bestaat niet
want we komen allemaal weer samen…
Tot ziens pa, je bent altijd dichtbij,
Anouschka
Ik mis je papa! Ik mis je elke dag!!!! Je bent zonder twijfel de beste vader die een mens kan wensen! Je hebt ons niets anders dan liefde gegeven en ons geleerd anderen lief te hebben, je bent 24 uur per dag aanwezig voor ons geweest vanaf het eerste moment dat we zijn geboren, je hebt ons nooit in de steek gelaten of iets gedaan dat ons pijn heeft gedaan!
Zonder twijfel: Ik zou jou voor niets en niemand inruilen en ik weet 100% zeker, je bent de beste vader ooit geweest! 100 procent!!
I love you and you are always in my heart
